U dashuruam mes ditesh te vrejtura e me diell.
Mes largesis e afersis,mes asaj qe flitej shpesh mes nesh e asaj qe ngelte ne heshtje.
...dhe ja ,kjo dite me shi me sjell perseri nder hapat tone nder kohe dhe vite...
shiu i bute,lekura jote .dora e jote mbi supin tim,puthja e jote e etshme.
Dreqin thone qe te flasesh rreth ndjenjave eshte pak veshtire,por une sdi cfare eshte e lehte apo e veshtire.
Keto figuracione per mua nuk bejne,per mua ka ose ska ajk ,afrimi,largimi dhe ajo qe ngel mes ketyre trajektoreve.
Dritaret e shpirtit shpesh te lulezuara apo te ngrira,pak rendesi ka.
Me rendesi qe ka diell gjithnje,jete gjithnje, kjo ben gjithnje shperthimin e pranverave ne mendime .
E tek rrukullisem shpesh mes asgjes se ditve dhe gjithckase se shpirtit te gjej ne cdo hap duke ecur qetesisht drejt meje,i buzeqeshur me nje lule dele nder duar.
E mes nje hije heshtje dashurie, te them,ejjj po vertet te dashuroj,ashtu sic vetem nje dashuri reziston,pa fjale pa pohime pa shume mund,thjesht ndodh dhe kjo eshte magjia e asaj qe pret pafundesisht mbi ngjyrat e shpirtit te zhveshur,mes dy trupash te djersitur dhe mes puthjeve qe lindin dhe vdesin po nder ne.
Por keto vdekje jane te vetmet qe ringjallen ne cdo frymarrje deshire ,perqafimi dhe perseri cikli vazhdon,me puth sa nuk eshte vone,
sa dielli lind,ne jetojme dhe shpirti mundet te shkruaj nder qelizat e tua,ngrohte dhe me pasionin e nje poezie qe mbyllet ethshem mes kater stineve.
