Ashpersi

Odeon said:

O Lexues, kush je ti? Une te shikoj te ecesh ne rrugen tende pa gaz, pa dashuri, me sy te palexueshem; te lagur dhe te pikelluar si nje thellesimates i nxjerre perseri ne drite, i pakenaqur nga te gjitha thellesite: çfare kerkoje ne keto postime? Me gjoksin qe psheretin, me buzet qe fshehin mermerimen e tyre, me doren tashme te ngadalte kur rreshqet ngadale mbi keto shkrime, kush je ti? اfare ke bere? اlodhu ketu: ky vend eshte mikprites per te gjithe, çlodhu! Dhe kushdo qe te jesh, çfare do deshiroje tani? اfare i nevojitet çlodhjes tende? Mjafton qe te flasesh dhe une do ta jap! "Per t'u çlodhur? Per t'u çlodhur? O kureshtar, çfare thua? Por te lutem me jep...... اfare? Nje maske me shume, nje maske te dyte!"

Click to expand...

E di!
Ka një gurgullimë shpirti që më thotë se jam i padëshiruar në këtë trajtë ku më ngjason e vetja mjaft herë si palaço cirku.
Endem po bosh udhëkryqeve ku njoh zgërdhitje ,të zbehta psherëtima,e disa herë rënkime ku tek tjerët dhuron ngazëllim.

Më thuaj o njeri.
Të tilla streha ku gjenden qe agimeve të dëgjoj fëshfërimë gjethesh,e netëve ulërima kope ujqish(të bashkuar )që lajmërojnë se kan mision ?

Si nje anije qe futet ne limanin e vet me te qete. shtrihem ne lendine, i lodhur nga udhetimet e gjata e nga deti i trazuar. A nuk eshte me besnike toka?
Kur kjo anije i ngjeshet me dashuri bregut, mjafton t'i zgjase nga stereja fijet ndonje merimange, atehere ate nuk mund ta shkulesh lehte nga vendi. Si nje anije e lodhur ne limanin e vet me te qete, keshtu prehem ne token besnike e te besuar, ne pritje te shtrengohem nga fijet e saj te padukshme.
Oh, c'lumturi! c'lumturi! Ti, ndoshta, po kendon, o shpirt? Ti dergjesh ne bar. Eshte ora me e fshehte e me solemne, ku asnje bari nuk i bie fyellit.
Ki mendje! afshi i nxehte i mesdites pervelon neper fusha. Mos kendo! Hesht! Bota eshte e perkryer! Mos kendo, o zog fushash, o shpirt! Mos belbezo! Vetem sodit e hesht! Mesdita fle dhe leviz buzet. A mos pi valle nje pike lumturie?
Nje pike te lashte e te plote lumturie, veren e arte? Ndiehem i qete dhe i blatuar. Keshtu qesh vetem nje i vetmuar! Heshtje...
Cpo me ndodh keshtu? Mbaj vesh! Iku tej koha? Nuk po bie? Nuk u shemba ne bunarin e thelle te perjetesise?
Nje hije po nderet mbi mua. dua te bredh vetem, qe perseri gjithcka perreth meje te jete drite. Per kete duhet te rri ne kembe i gezuar, kjo mbremje prane meje do te hedhe valle.

Ne ajrin e perndritur, kur vesa ngushellimtare bie ne toke, e papare, e padegjuar me kepucet te hijshme e te lehta. Si te gjithe ngushellimet e embla, a te kujtohet, te kujtohet, zemer e zjarrte, si dikur digjeshe nga etja per lote hyjnore, per vese ngushellimtare, e etur, e lodhur, e zhuritur, teksa ne shtigjet me bar te zverdhur, rrezet keqedashese te diellit qe perendonte, te ndiqnin perqark drureve te erret, rrezet pervelimtare, verbimtare, dashakeqese?
Dashnor i te vertetes? Ti? - keshtu te tallnin - jo! Vetem nje poet! Nje bishe dinake, grabitqare, tinzare, qe duhet te genjeje me vetedije dhe me dashje, dhe te deshiroje prene, me ngjyrim larve, dhe vete larve, dhe vete pre! Ky dashnor i se vertetes? Jo vetem nje i marre! Vetem nje poet! Duke folur vetem per ngjyrat, duke bertitur nga larva e çmendurise, vertitet ne uren e fjaleve rrenacake, nder qiejsh te rreme, duke ardhur perqark verdalle! Vetem nje i marre, vetem nje poet!
Ky dashnor i se vertetes? Jo, perfytyrim i heshtur, i ngrire, i lemuar, i ftohte, dhe as shtatore hyjnore e vendosur para tempujve ne roje te pragut te shenjte. Jo, armik i shtatoreve te virtytit, me e afert se shkretia e pragut te nje tempulli. Me guxim prej maçoku hidhet nga çdo dritare, ne çdo çast, duke nuhatur me deshire dhe pasion, vrapon neper pyjet e virgjer, ne mes bishave me lekure lara lara, i shendetshem, plot ngjyra, i bukur si mekati, me buzet deshirake, hyjnish tallese, hyjnish sketerrore, hyjnish te etura per gjak, sulet per grabitje, genjeshtar dhe tinzar; Apo si shqiponja qe nga larg vezhgon greminen, greminen e vet. Ah, si ulet poshte e me poshte, thelle e me thelle, dhe pastaj duke mbledhur flatrat leshohet plumb mbi qengjin, armike e shpirtrave te bute si qengji duke urryer te gjithe ata qe e veshtrojne.
Keshtu, si shqiponja e si pantera jane deshirat e poetit. Deshirat e tua, mes mijera maskash, O i marre, o poet. Ne ajrin e perndritur, kur drapri i henes, armik i dites, i blerte mes kuqelimit te purpurte, futet vjedhurazi lakmimtar, duke rreshqitur ne çdo çap, tinzar ne kaçubat e trendafilave, gjersa ato keputen e molisen te zbehta neper nate. Keshtu molisesh njehere, prej çmendurise se te vertetes, prej gezimeve te diteve i lodhur, dhe i semure nga drita, i keputur nga mbremjet dhe hijet, per te verteten i djegur dhe i etur.
Te kujtohet, te kujtohet zemer e zjarrte,
Si lengoje nga etja?
Se i djegur jam
Per te vertetat,
Si i marre,
Si poet!

Ne enderr, ne endrren e fundit te agimit, qendroja sot ne nje kep, jashte botes, mbaja nje peshore dhe peshoja boten.
Ah, perse erdhi kaq shpejt agimi e me zgjoi me ngrohtesine e vet, ziliqari. Ai gjithnje ka zili ngrohtesine e endrrave te mia te mengjesit. E matshme per ke ka kohe, e peshueshme per peshetarin e zot, e arritshme ne fluturim per flatrat e fuqishme, e zberthyeshme per zhbiruesit hyjnore te enigmave, keshtu endrra ime e gjeti boten.
O endrra ime, fluturimtare e guximshme, gjysme anije e gjysme nuse ererash, heshtake si nje flutur, e duruar si nje skifter fisniku, si gjete sot kohen te peshosh boten!
Urtesia ime, ndoshta i ka folur fshehtas, pervoja e perditshme e gezuar dhe e zgjuar, e cila i perqesh me tallje " botet e pafundme"? Sepse ajo thote: "Ku eshte forca, numri behet Zot. Ai ka me force".
Me sa siguri e soditi endrra ime kete bote te persosur, jo kureshtare, jo zhbiruese, jo lutese, jo te frikesuar-
Keshtu me shfaqej bota; si nje peme qe me dilte perballe, nje peme me dege te gjera, te shtrira, me vullnet te fuqishem, e qe perkulej per te me sherbyer si mbeshtetje per mua, udhetarit te lodhur. Keshtu qendronte bota mbi kepin tim, sikur duar delikate me sillnin nje senduk, nje senduk te hapur ne ekstazen e syve te ndrojtur e te mahnitur. Keshtu me ofrohej sot bota; - jo dhe aq misterioze, sa te friksonte dashurine njerezore, jo dhe aq e zgjuar, sa te pergjumte diturine, per njerezit e mire me shfaqej bota per te cilen flasin aq keq.
Dhe pasi munda ta mikloja diten dhe mesova prej saj se cilat jane ne te gjerat me te çmuara, dua te vendos tani tri gjerat me te keqija dhe ti peshoj me saktesi.

Shpirti im, te mesova te thuash “sot “nje here” dhe “atehere”, dhe te shperndaje qeshjen ne te gjitha ato qe jane ketu, atje dhe poshte.
Te lirova nga cdo kthine, ta shkunda pluhurin, merimangat dhe hijet,
ta shkula prej teje turpin meskin dhe virtytin e kthinave, dhe te binda te rrije lakuriq para syve te diellit.
Me shtrengaten qe e quajn “fryme” u sula mbi detin tend te trazuar, shtyva tej cdo re dhe e mbyta ate vrasesin, te cilin e quajne “mekat”.
Te kam dhen te drejten te thuash “jo ” si shtrengata, dhe te thuash “po” si qielli i hapur. I qete si drita ti shkon permes shtrengatave mohimtare.
Te dhash liri mbi gjithcka qe eshte krijuar dhe nuk eshte krijuar. Kush porsi ti njeh deshiren e se ardhmes?
Te mesova perbuzjen qe nuk vjen si nje ndienje, por perbuzjen e dashur, e cila, kudo me shume ndien perbuzje me te thellë.
Shpirti im, te mesova te bindesh ne te tille menyre, sa dhe shkaku te dorezohet, ashtu si qielli qe ia mbush mendjen edhe diellit te ngjitet ne lartesit e tij.
C'rrenjosa prej teje cdo bindje, cdo gjunjezim, cdo servilizem,
te kam ngjitur emra lloj e lloj ngjyrash, te kam quajtur “fat” dhe “rreth i rretheve”, “litar i kerthizes se kohes” dhe “kembane e kalter”.
Te dhash te pije ne mbreterin tende tokesore gjith urtesin time, te gjitha vererat e reja, dhe te gjitha vererat e forta dhe te vjetra te mencurise.
Te derdha cdo diell dhe cdo nate, cdo heshtje dhe cdo deshire, dhe u rrite si nje trung.
I ngarkuar dhe e shtypur nga lumturia jote, ne pritje e ne ngushellim dhe i turperuar nga pritja, nuk ka asgjekundi nje shpirt me te dashur, me te gatshem per perqafim me te eger.
Ku gjetiu e ardhmja dhe e shkuara mund te jene me afer njera – tjetres sesa tek ti !
Gjithcka te dhashe dhe ne duar s’me ka mbetur me asgje, dhe tani? Dhe tani me thuaj duke qeshur dhe plot melankoni “Cili nga ne duhet te falenderoj? A nuk duhet te falenderoj dhurimtari marresin e dhurates? Nuk eshte nevojë te dhuruarit? A nuk eshte meshire te marrurit?”
Duke qeshur e kuptuar buzeqeshjen e melankonise, ngushellimi te shtrin duart plot deshire, bolleku yt e hedh veshtrimin mbi detet qe gjemojne, kerkon dhe pret. Deshira e pafund e tij hedh veshtrimin ne qiellin e qeshur te syve te tu.
Dhe ne te vertete, o shpirti im, kush do ta shihte buzeqeshjen tende pa lot? Dhe engjejt vet qajnë nga miresia e madhe e buzeqeshjes sate. Miresia dhe tejmiresia jote nuk i do ankimet dhe lotet por buzeqeshja te mallohet per lot dhe per denesa goja qe dridhet.
“A nuk eshte cdo qarje nje ankim? Dhe cdo ankim nje akuze?” Keshtu i flet ti vetes, por perse buzeqesh o shpirti im, perpara sesa ta zbrasesh dhimbjen ta derdhesh ne dallg lotesh te gjith dhimbjen qe te shkakton ngushellimi dhe te gjithe ankthin. Nuk do te qash, mos qaj gjersa te neveritet merzija jote e purpurt. Ti duhet te kendosh, shpirti im ! Veshtro une vete po qesh, une qe te thoja: Kendo me ze te fuqishem gjersa te heshtin edhe detet nga deshira jote e madhe, gjersa mbi detet e heshtur e te perndezur te shkas varka, kjo mrekulli e art dhe rreth shkelqimit te saj te versulen te gjitha gjerat e mira, te keqija e te mahnitshme.
Dhe ne te vertete frymemarrja ka aromen e kengeve te se ardhmes, ti tani digjesh dhe enderron, pi e etur ne bunaret ngushullimtare qe kumbojnë, dhe gezimi te prehet ne lumturin e kengeve te se ardhmes.
O shpirti im, te dhashe gjithcka edhe te miren me te fundit, ne duar nuk me mbeti me asgje, te fala dhe zjarrin e kenges, dhuraten time me te fundit. Fol tani fol, kush duhet te falenderoj?
apo me mire: kendo per mua, shpirti im ! Dhe me ler te falenderoj

Ndokush më sheh..Por s'më njeh..
Ndokush me njeh..Por s'më sheh..
Ndokush më qesh..Por unë s'qesh..
Ndokush më shan..Kur i përqesh..
Ndokush më ka..Por s'më do..
Ndokend e desha..Por më lënduan..
Ndokush më humbi..Por u penduan..
Ndokush ndërron rrugën kur kaloj..
Ndokush me afrohet që t'a takoj..
Ndokend e kam pranë..اdo ditë e shikoj..
Ndokend e kam larg më ka marr malli t'a përqafoj..
Disa më urrejne..Disa më pëlqejne..
S'mund t'i pëlqesh gjithkujt..kjo eshte jeta..
Ndokujt si pelqen e verteta..
Jeto si do ti.. ata që të duan vërtet..
Nje dite do të duan mbret..!

Shpesh filozofia me ben te eci krejt i vetem, por nuk merzitem sepse te ashprit udhetojne vetem, e ndersa te butet ashtu si delet ne tufe. Me pelqen te eci i vetem sepse njerezit shikojne, degjojne, dhe flasin, por shikojne keq, degjojne pak, dhe flasin shume, andaj ndonjehere me pelqen te humb duke shkruar pak e mire, se sa te shkruaj shume e keq e te fitoj shume. Do doja qe vetmine time t'a vishte çdokush, por kam frike se ajo nuk ju ben se eshte teper e madhe per ju, thone qe te perqafosh vetmine ngrohtesisht, fitojme nje dite jete shtese, keshtu pra te lutem perqafome vetmi ne kete plazh te braktisur ku kam mbetur, sepse shume flasin per vetmine por shume pak e kane provuar ndjesine e dashurise se saj.
Ata qe nuk perqafuan njehere te vetme vetmine, menduan disi se prapthi; sepse nxituan te rriten dhe me pas psheretine per rinine e humbur, humben shendetin per te bere para, e me pas humben parate per te rifituar shendetin, menduan me ankth per te ardhmen, e harruan te tashmen dhe si perfundim jetojne sikur nuk do vdesin kurre, dhe do vdesin sikur nuk jetuan kurre.
Tek mua vetmia solli meditimin e thelle deri ne lumturi nese eshte kjo fjala e duhur sepse lumturia është një rrugëtim, jo një destinacion. Puno sikur të mos kesh nevojë për para, dashuro sikur të të mos kenë lënduar kurrë, dhe kërce, sikur të të mos shihte njeri. Kujto se lëkura rrudhet, flokët bëhen të bardhë dhe ditët bëhen vite. Por kryesorja nuk ndryshon: Forca dhe bindja jote nuk kanë moshë. Shpirti yt është ai që largon tutje çdo ngatërresë që mund të jetë krijuar në të. Pas çdo fundi ka një fillim te ri. Pas çdo arritjeje ka një sfidë tjetër për tu kapërcyer. Përderisa je gjallë, ndjehu i tillë. Shko përpara edhe kur të gjithë presin rrëzimin tënd.

Passion postime te reja do vijne pasi te permbyllet cikli i temes ne spostim e siper....

Nuk i urrej njerezit qe me xhelozojne, perkundrazi, i dua ata, sepse jane pikerisht keta njerez qe mendojne qe shkrimet e mia jane me te mire se ata. Une ngrej dolli per kohen qe kaloni ne keto shkrime, do te keni lene dhimbjen pas dhe jeni gezuar per te ardhmen, do te doja te mos merziteshin sepse askush nuk i ka te gjitha. Une kam veprime qe japin, por kam dhe fjale qe heshtin, a s'jam nje i vuajtur qe kerkoj lumturi pa dhembje sikur shiun pa ylber ! Ashtu jane dhe shkrimet e mia qe me dehin pa u dehur, prandaj ju jap shkrimet qe meritoni dhe jo ato qe kerkoni. Te me ndjeni lexuesit e mi, i tille jam gjithmone I ASHPER !

Odeon said:

Ndokush më sheh..Por s'më njeh..
Ndokush me njeh..Por s'më sheh..
Ndokush më qesh..Por unë s'qesh..
Ndokush më shan..Kur i përqesh..
Ndokush më ka..Por s'më do..
Ndokend e desha..Por më lënduan..
Ndokush më humbi..Por u penduan..
Ndokush ndërron rrugën kur kaloj..
Ndokush me afrohet që t'a takoj..
Ndokend e kam pranë..اdo ditë e shikoj..
Ndokend e kam larg më ka marr malli t'a përqafoj..
Disa më urrejne..Disa më pëlqejne..
S'mund t'i pëlqesh gjithkujt..kjo eshte jeta..
Ndokujt si pelqen e verteta..
Jeto si do ti.. ata që të duan vërtet..
Nje dite do të duan mbret..!

Click to expand...

Ne gjithesin e cdo kujt trokita neper net ,here me yje here me shi.
Agimet me zune si lypsare neper dyer te mbyllura e dritare te zhubravitura.
Pastaj gjithesin e botes e ngushtova , timen dashurova.
Qe nga kjo dashuri, naten nuk dal me , diten thur gjithnje nga nje kenge me nota qielli te hapur te larget por te paqet.

) Urime urime Odeon ,vargjet tuaja me siper me pelqyen teper.

Odeon nuk bëhet i varfër atëherë kur s’ka ç'te shkruaj, por kur ka çfare te shkruaj dhe se ndan me askend. E kam dashuruar filozofine e embel, qe nuk fshihet, dhe ne pranga te me mbaje, pikerisht ate qe me mban atje ku do ajo, aq sa do doja te bija brenda saj si ne nje qiell te kujdesshem, qe nuk te harron. Filozofia është si paqja në jetë, por është dhe si një luftë që nuk e di ç'të pret, është si fushë me lule, por dhe si shkretëtirë, është e ëmbël mjaltë, por dhe zeher me kripë, është si zogu që gjithkund fluturon por është dhe si bletë që veç në bukuri mendimesh shkon.
Nuk dua te fshij asnje dite te jetes sime, ditet e bukura me kane dhuruar lumturine, ato te shemtuarat me kane dhene pervojen, ato te keqiat me kane mesuar te jetoj, pikerisht......Jeta nganjehere te merzit sepse ate që do, s'mund ta kesh! ajo që ke, nuk të bën të lumtur, ajo që të bën të lumtur, nuk është pergjithmonë, dhe perfundimisht ajo që është pergjithmon, te merzitet. Prandaj mbylli disa dyer! Jo për krenari, por sepse nuk janë më të përshtatshme për jetën tënde.

Me bubullima, me fishekzjarre qiellore iu duhet folur shqisave te mpira, te dremitura. Por zeri i bukurise flet ndrojtur e bute; ai vjedhurazi hyn ne me te zgjuarit shpirtra. Bute e embel kumboi e qeshi sot mburoja ime; eshte e shejta qeshje, i shejti kumbim i bukurise. Per ju, o te virtytshem, qesh sot bukuria ime e re. Veshi me zuri zerin e saj " Na duan dhe te na paguajne!"
Ju, o te virtytshem na doni dhe te shperbleheni! Deshironi te shperbleheni per virtytin, doni qiell per token dhe perjetesine per te sotmen!
Dhe me mua zemeroheni, pse sju mesoj se ska pagator e shperblyes? Ne fakt, spo ju mesoj qe edhe virtyti na qenka shperblim ne vetvete. Ky pra, eshte trishtimi im: Mashtrimi ne çdo gje ka injektuar shperblim e denim, deri thelle ne shpirtin tuaj, o te virtytshem!
Si yll qe shuhet, si meteor, eshte çdo veper e virtytit tuaj: drita e saj vazhdon te udhetoje, do te udhetoje, dote udhetoje gjithmone..... Kur do te marre fund ky udhetim?
Prandaj drita e virtytit vazhdon te udhetoje, edhe kur vepra e tij ka mbaruar. Ajo veper mund te harrohet, mund te vdese: rrezja e drites se saj rron e udheton
Qofte virtyti pasqyre e shpirtit, e jo diçka e huaj, lekure a veshje: kjo eshte e verteta e fundit e shpirtit tuaj, o te virtytshem!

"Ju kerkimtarë te guximshem e te kuturisur dhe te gjithe atyre qe i hipin anijes neper dete te trazuara me velat ercake, ju qe deheni nga misteret, ju te ngazellyer nga muzgjet, ju qe ju joshet shpirti nga nje tingull fyelli drejt greminave rrenacake, sepse nuk doni te ndiqni nje fill qe ju çon te zbuloni gjera te padenja per t'u kuptuar, - ju te gjitheve ju tregoj misteret qe pashe, vegimet e njeriut te vetmuar.
I shqetesuar eca perseri ne muzgun e perzishem, te erret e te vrazhde, me buzet te shtrenguara. Me teper se nje diell ka perenduar per mua.
Nje shteg ngjitej me guxim ne mes shkembijve, i keq, i vetmuar, pa bar dhe kaçube, nje shteg mali qe kerciste nen hapin tim perbuzes.
Duke ecur i heshtur, i tallur nga kerkellima e guraleceve, çapi im ngjitej lart.
Per lart, per inat te shpirtit qe e terhiqte per poshte, drejt gremines, shpirtit te rendeses, demonit dhe armikut tim te betuar.
Per lart , megjithese mbaj ne kurriz kete shpirt vetmimtar qe me derdh plumb te shkrire ne vesh dhe mendime te renda ne koke.
Hej shpirt vetmimtar, ti je vertitur per lart, por çdo gur i flakeritur bie per poshte!
Hej shpirt vetmimtar, ti gur hobeje, ti rrenimtar yjesh, e ke vertitur veten lart, e ke denuar veten te vritesh nga guri yt!
Njeriu eshte, dhe per kete nuk ka dyshime, kafsha me kurajoze. Ajo i mund te gjitha te tjerat. Me fanfaren e luftes mund çfaredo dhimbje, por dhimbja njerezore eshte me e thella, ajo vret edhe vdekjen, sepse thote: "eshte kjo jeta? E mire pra, njehere tjeter".

Per mua Odeonin, vetmia nganjëherë është mikesha më e mire, nuk te flet, nuk të shqetëson, nuk të bën kurrë pyetje, thjesht rri dhe të bën shoqëri. Prandaj kam menduar qe gjerat me te bukura ne bote nuk mund te degjohen, nuk mund te shihen as te preken. Por mund te ndjehen, prandaj me lini te shprehem me germa, dhe mos ma merrni për dobësi heshtjen time, se nëse unë flas, ju nuk do të mund ta përballoni, shpesh enderruat te zoteroni vetmine e apostujve te mi, por valle jeni te gatshem te paguani çmimin e saj, "jane te paket ata qe mund ta bejne". Vetmia është fati i te gjitha mendjeve të larta: një fat që nganjëherë është i vajtueshëm, por që mbetet gjithnjë si zgjedhja më e mirë mes dy të këqijave, pikerisht mbase trimeria me e madhe qe kam bere ndonjehere, ishte te jetoja me vetmine e thelle, atehere kur doja zhurmen me te madhe.

Hapi i pare per te perjashtuar gjerat e padeshiruara nga jeta eshte kjo: Vendos cfare do. S’ekziston asnje copez deshmie se jeta eshte dicka serioze, eshte nje gjuhe e huaj, te gjithe njerezit e shqiptojne gabimisht. Qellimi i jetes eshte te luftoje pjekurine, ajo eshte vetem nje gje e mallkuar pas nje tjetre. S’eshte e vertete se jeta eshte vetem nje gje e mallkuar pas nje tjetre. Eshte nje gje e mallkuar mbi nje tjeter dhe keshtu me rradhe, eshte dicka qe ndodh kur s’te ze gjumi, e gjithsesi eshte dicka qe te gjithe duhet ta provojne se paku njehere. Jeta eshte e kendshme. Vdekja eshte e qete. Vetem tranzicioni eshte pak i mundimshem. Mbase eshte nje mesim i gjate mbi nenshtrimin, eshte ajo qe te ndodh perderisa je i zene duke bere plane tjera? Jeta eshte nje semundje qe perhapet permes marredhenieve seksuale.. jetesen e bejme nga ato qe marrim, jeten e bejme nga ato qe japim, jeta e pakontrolluar s’ia vlen te jetohet sepse Ajo eshte nje seri e pathyer situatash te rrejshme, eshte vetem nje pasqyre, dhe ate qe sheh aty duhet patjeter ta shohesh njehere brenda vetes, s’eshte e drejte. Eshte vetem me e drejte se vdekja, kaq.

Une nuk di gjithcka, une vetem bej gjithcka,,,, Nese nuk tregon te verteten per veten nuk mund te tregosh dot as per te tjeret, Nese nuk fal dot vetveten atehere si mund te falesh te tjeret? Nese do te enderrosh, duhet te zgjohesh, Per te nderuar dike! Kur jemi te rinj mesojme, kur jemi te vjeter kuptojme. Ne jemi mesuar te kemi respekt per ankthet tona, por duhet te mesojme te kemi respekt per veten dhe nevojat tona, nje gabim eshte vetem nje tjeter menyre per te bere dicka, por skemi asnje arsye per te qene krenar me talentin qe kemi, ajo qe vlen eshte si e perdorim ate, ai qe jeton sipas te gjitha rregullave humb gjithe kenaqesite. Mencuria nuk vjen automatikisht me kalimin e viteve, asgje nuk vjen me vitet – pervec rrudhave kuptohet , vetem vererat behen me te mira ne vite por, nese rrushi ka qene i mire pikerisht ate dite qe arrin te qeshesh per here te pare me veten tende, je rritur vertet sepse sekreti per te mbetur gjithmone i ri eshte te jetosh sinqerisht, te hash ngadale, dhe te genjesh rreth moshes. Nuk ndjek vetem rruget e shtruara shkoj ne rruge te pashkelura dhe le nje gjurme pas, po te mund te fillonte jeta ime nga e para atehere do te beja po te njejtat gabime, vetem se shume me heret. Mendoj me pak, se cfare mendojne te tjeret per mua dhe me shume, se cfare mendoj une per ata. Ju ruaj lexuesit e mi, ashtu siç ruaj keto shkrime, por juve ju vendos gjithmone ne driten me te mire.

Nese e dua detin dhe gjithçka eshte si deti, e akoma me teper atehere kur me kundershton me zemerim, ne ka ne mua nga ai gezim ne kerkim, qe i kthen velat nga ajo ane qe ende eshte e pa zbuluar, nese ne gezimin tim ka gezim te marinarit, nese ka brohoritur ndonjehere klithma ime; " eshte zhdukur bregdeti dhe rrethimi i fundit me ra nga duart:
Pakufishmeria gjemon rreth meje, larg para meje shkelqejne hapesira dhe koha. Perpara! Mos u ndal, o zemer e vjeter!

Nese ndonjehere kam pire me gllenjke te plote nga ajo kupe ne te cilen shkumojne esenca e bime te ndryshme, ne te cilen jane te perziera mire te gjitha gjerat,
Nese ndonjehere dora ime i ka shtuar nga ajo qe eshte me e larget asaj qe eshte me e aferme, dhe i ka shtuar edhe flaket e shpirtit, edhe gezimin e vuajtjes, edhe ate qe eshte me e keqja e asaj qe eshte me e mira,
Nese edhe vete jam nje kokerr e asaj kripe shpetimtare qe ben te perzihen mire te gjitha gjerat ne kupen e amalgamave, kjo;
Sepse egziston kripa qe lidh te miren dhe te keqen, e madje edhe ajo qe eshte me e keqja eshte mjaft e mire, sa te perzieje dhe krijoje shkumen e fundit qe do te derdhet~ Oh si nuk do ta lakmoja unazen e kthimit.

Nese vetmia ime eshte loder e vetmive, dhe nese shpeshhere jam futur me te dyja kembet ne ngazellimin e praruar dhe te margaritarte, nese ligesia ime eshte ligesi e qeshur, qe rritet sebashku me tufat e trendafilave dhe neper lehet e zambakeve, kjo;
Sepse nje qeshje eshte grumbull e gjithe e keqja, por e shenjteruar dhe e cliruar per shkak te lumturise se vet; dhe, ne qofte se ne kete eshte alfa dhe omega ime, atehere kam hapur qiejte e qete mbi vete dhe ne krahet e mi kam fluturuar ne qiejt e mi,
Nese kam kam fluturuar neper largesite e thella te drites dhe nese lirise sime i ka ardhur nje qetesi maçoku, atehere o krahelehte kendo mos fol me.
A nuk jane bere te gjitha fjalet per te ngathtit dhe te rendet? A nuk jane mashtrim te gjitha fjalet per te lehtin? Kendo mos fol me.


E lakmoj unazen e kthimit.

Lexuesi im! Je mbase nje litar i nje ure per mua dhe shpesh mendoj; Rrezik po te kaloj ne anen tjeter, rrezik po te mbetem mes rruges, rrezik po te shikoj mbrapa, rrezik po te tmerrohem e ndalem.
Madheshtore tek lexuesi im eshte qenia e tij ure, e jo qellim; ajo qe dashuroj tek lexuesi eshte qenia e tij agim e perendim.

I dua ata qe s'dine te rrojne pa perenduar, se ata kalojne ne anen tjeter.
I dua perçmuesit e medhenj, se ata jane nderuesit te medhenj dhe shigjeta deshire per ne bregun tjeter.
I dua ata qe s'kerkojne tej yjeve arsye per te perenduar, per t'u sakrifikuar, por i sakrifikohen tokes, qe kjo nje dite t'u takoje juve.
E dua ate qe jeton per te ditur, e qe do te dije pse nje dite do te jetoje, se keshtu ai deshiron perendimin e tij.
E dua ate qe punon e shpik, per t'i ndertuar shtepine vetvetes, per te pergatitur vetes token, kafshet, bimet se ai deshiron perendimin e tij.
E dua ate qe dashuron virtytin e tij, se virtyti eshte vullneti per te perenduar, nje shigjete deshire.
E dua ate qe nuk ruan per vete asnje pike shpirt, por do qe te jete i gjithi shpirt i virtytit te tij keshtu ai kalon, si shpirt, uren.
E dua ate qe virtytin qe ka e ben prirje dhe fatalitet te vetin; keshtu ai do qe te jetoje me tej e te mos rroje me vetem per dashurine e virtytit te vet.
E dua ate qe nuk do te kete shume virtyte. Nje virtyt vlen me shume se dy, sepse eshte nyje me e forte ku lidhet fati.

Hej Lexuesi im, ju dua te gjitheve sepse E dua ate qe ka shpirt te hapur e te shperndare, ate qe s'e do mirenjohjen, ate qe s'kthen borxhin; se ai jep gjithmone, ai s'mban asgje.
E dua ate qe turperohet, kur i bie zari dhe pyet: Mos valle kam bere hile? - se ai do qe te perendoje.
E dua ate qe hedh fjale floriri para veprave te tija dhe qe fjalen e mban me shume sesa premton, se ai do te perendoje.
E dua ate qe justifikon ata qe do vijne, dhe qe fal ata qe iken, sepse ai do te perendoje nga ata qe jane.
E dua ate qe ndeshkon zotin e tij, sepse e do; vertet, ai do qe te perendoje nga zemerimi i zotit te tij.
E dua ate qe ka shpirt te thelle edhe ne plage, dhe qe mund te perendoje edhe per hiçmosgje; keshtu ai kalon me deshire uren.
E dua ate qe ka shpirt aq vlues, sa te harroje veten me gjithçka; gjithçka behet atehere perendim per te.
E dua ate qe ka shpirt e zemer te lire: keshtu mendjen e ka bark te zemres se tij, dhe zemra, zemra e shtyn te perendoje.
I dua te gjithe ata qe jane si pika te renda shiu, e qe bien nje e nga nje nga reja e zeze qe rri varur mbi njerezit; ata lajmerojne rrufene, dhe vdesin si lajmetare.
Ja une jam nje lajmetar i rrufese dhe nje pike e rende e rese.

Ka shume gjera ne vetmine e shpirtit, por per shpirtin e forte e te durueshem, qe ne vetvete ka dashuri dhe nderim: forca e tij aspiron vetmine e vetmive.
ا'gje eshte e veshtire? Pyet shpirti i durueshem, gjunjezohet si deveja, e deshiron ngarkese te rende.
ا'eshte vetmia e vetmive, o heronj? Pyet shpirti i durueshem, qe ta hedh mbi vete, e te ngazellehem me forcen time.
A s'eshte kjo: te poshterohesh, qe te vuaje krenaria jote? Te shkelqeje budallalleku yt, per te tallur mençurine tende?
Apo kjo: te ndahesh nga kauza jone kur ajo feston fitoren?
Apo kjo: te ushqesh me rrenjet dhe me barin e njohjes, dhe te jesh shpirterisht i uritur nga dashuria per te verteten?
Apo kjo: te jesh i semure e te perzesh ngushelluesit, e te lidhesh miqesi me pellumbat qe nuk degjojne ate qe ti do?
Apo kjo: te futesh ne uje te ndyre, kur eshte uji i se vertetes, dhe te mos perzesh nga vetja bretkosat e ftohta e zhabat e ngrohta?
Apo kjo: te duash ata qe te perçmojne, dhe ti japesh doren hijes qe te kall daten?
Gjithe keto gjera te veshtira nga me te veshtirat merr persiper shpirti i durueshem dhe si deveja, qe e ngarkuar, i drejtohet shkretetires, dhe une i drejtohem shkretetires sime.
Por ne shkretetiren me te vetmuar ndodh beteja ime, ketu shpirti behet luan, do qe te zoteroje lirine, do qe te jete pronar i shkretetires se vet.

Diku neper bote ka akoma popuj e kope, po s'ka me nder ne, o lexues, nga anet tona ka vetem shtete.
Shteti? ا'eshte ky? Tani me degjoni mire, do t'ju them fjalen time per vdekjen e popujve.
Shtet quhet me i ftohti nder te gjithe perbindshat e ftohte. Ai eshte i ftohte edhe kur genjen; nga goja e tij zvarritet ky mashtrim: "Une shteti, jam populli".
Dhe ky eshte mashtrim! Ata qe krijuan popujt ishin krijues, ata i mbuluan keta popuj me besim e dashuri; keshtu i sherbyen jetes. Shkaterrues jane ata per shumekend, e keta quhen shtet; ata varin mbi njerezit nje shpate e njeqind pishtare.
Atje ku populli egziston, ai se kupton shtetin dhe e urren si syrin e keq, si shkelje, si dhunim te zakoneve dhe te se drejtes.
Kete shenje po ju jap, çdo popull flet gjuhen e tij, te se mires dhe se keqes, fqinji s'ja kupton. U shpik gjuha si per zakone ashtu edhe per te drejten.
Por shteti genjen me te gjitha gjuhet e se mires dhe se keqes, çfaredo te thoje, mashtron, çfaredo te kete ne pronesi, e ka te vjedhur. Gjithçka ne te eshte e shtire; me dhembe te vjedhura kafshon kafsha.

Netet pa hene jane muza ime te shkruarit. Shume e dua gjumin, dhe shpesh mendoj fort per te, prandaj degjomeni edhe kete here.
Largohuni nga ata qe flejne keq dhe rrine naten zgjuar. Per gjumin ka respekt edhe hajduti: ai zvarritet naten ne heshtje. Rojtari i nates, perkundrazi, nuk ka respekt per te dhe pa respekt ben zhurme me bririn e tij. Te flesh eshte pune e veshtire: duhet te hapesh syte gjithe diten per ta bere.
Dhjete here ne dite duhet te tejkalosh vetveten: kjo sjell nje lodhje te mbare dhe eshte lulekuqe per shpirtin.
Dhjete here duhet te pajtohesh me veten: sepse te pajtohesh me veten eshte dicka e hidhur, dhe fle keq ai qe nuk eshte pajtuar me veten.
Dhjete te verteta ne dite duhet te gjesh; ndryshe do te kerkosh te verteten gjate gjithe nates dhe shpirti yt do mbese i uritur.
Dhjete here ne dite duhet te qeshesh e te mbetesh i qete, ndryshe naten do te te shqetesoje stomaku, ky at i vuajtjes.
Pak e dine, por duhet te kesh te gjithe virtytet per te fjetur rehat.
Të bej deshmi te rreme? Te bej shkelje kurore? Te lakmoj sherbetoren e fqinjit? Apo te flirtoj me forumistet? E gjithe kjo nuk pajtohet me gjumin e qete. Eshte shume: t'i cosh per te fjetur edhe virtytet.
Qe te mos zihen ndermjet tyre, damat! Dhe per llogarine tende, o i mjere bej paqe me zotin dhe me fqinjin: kete lyp gjumi i qete. Bej paqe dhe me djallin e fqinjit. Se ndryshe do te endet ne shtepine tende gjate nates. Nderim autoritetit, nderim bindjes, edhe kur autoriteti eshte i shtrember. Kete kerkon gjumi i qete. ا'mund te bej une kur pushtetit i pelqen te ece me kembe te shtrembera! Per mua bariu me i mire eshte gjithmone ai qe e çon tufen ne kulloten me te gjelber, kjo pershtatet me gjumin e qete.
Nuk dua shume ndere, as thesare: i bejne keq shpretkes. Por flihet keq pa nje emer te mire dhe pa nje thesar te vogel.

Nje here e hodha çmendine time pertej njeriut, si bejne gjithe të vetmuarit: E gjithe bota atehere m'u duk veper e nje zoti qe vuan, qe eshte i shqyer nga akthi. Enderr m'u duk bota atehere dhe poeme e nje zoti, tym i ngjyrosur para syve te nje zoti te pakenaqur.
E mira dhe e keqja, gezimi dhe dhimbja, une dhe ti, si tym i ngjyrosur m'u shfaqen, si tym para syve krijues. Te shmang veshtrimin nga vetja deshte krijuesi, dhe krijoi boten.
Epsh dehes eshte per te vuajturin te heqe syte nga vuajtja e tij dhe te humbe. Epsh dehes dhe humbje e vetvetes m'u duk bota atehere. Kjo bote perjetesisht e papersosur, shembellim i nje kontradikte te perjetshme, shembellim i papersosur i kenaqesise dehese per krijuesin e saj te papersosur: keshtu me shfaqej bota atehere. E keshtu, nje here moti, çmendine hodha tej njerezve. A e hodha ate vertet? Ah, lexues, ai zot qe krijova ishte veper dhe çmenduri njerezore, Si te gjithe perendite! Njeri ishte, madje vetem nje cope e mjere njeriu dhe e unit: nga hiri dhe flaka ime buroi kjo fantazme. Nga bota tjeter s'me erdhi! C'ndodhi, o lexues? Tejkalova veten, veten qe me vuante, pra, çova hirin tim ne mal, gjeta nje flake me te paster per vete. Dhe ja, fantazma u largua nga une!

Eshte mesi i nates, kur Odeon mori udhen per ne kreshten e ishullit, per te arritur ne mengjes ne breg, sepse deshte te hipte ne anije. Ndodhej ne ate vend nje liman, ku hidhnin spirancen e me deshire anijet e huaja, per te marre ne bord ata qe deshironin, nga ky ishull i bekuar te shkonin pertej detit. Teksa ngjisja kurrizin e malit, me vinin ne mendje rruget qe kisha bere, me keto endjet e vetmuara, qe nga rinia e ketej, malet, kreshtat e majat qe kisha ngjitur. Une jam udhetar, nje ngjites malesh, me fliste zemra. Nuk i dua fushat. Me duket se nuk mund te rri i qete per nje kohe te gjate. Ajo qe kam mesuar nga fati dhe pervoja, eshte te endurit dhe te ngjiturit e maleve. Ka kaluar koha, kur mund te me ndodhnin fatkeqesira. Asgje nuk mund te me ndodhe me, qe se kam provuar? Po kthehet, po riatdhesohet se fundi uni im, dhe gjithcka qe ishte nje kohe te gjate larg dhe e shperndare. Dhe di akoma nje gje, ndodhem perpara lartesise, qe me ishte ruajtur per ne fund. Ah, shtegu im i ashper duhet te ngjitem. Ah, duhet te marr udhetimin me te vetmuar! Ai qe me perngjet nuk me largohet kete ore, orë qe tani thote me plot ze: "Vetem tani do te ecesh ne rrugen e ashpersise! Lartesi dhe gremine do te behen nje. Ti do te ndjekesh udhen e ashpersise sate, tani do te behet streha jote e fundit ajo qe ishte rreziku yt i fundit. Ndiq udhen e ashpersise! Mbaje guximin lart! Mos paste udhe tjeter pas teje! Ndiq udhen e ashpersise! Ketu askush s'do te te ngjitet fshehtas pas! Kemba jote ka fshire cdo gjurme te saj dhe mbi shteg eshte shkruar: "E pamundur!" Nese te mungojne shkallet, duhet te mesohesh te kacavirresh mbi koken tende! Si mund te ngjitesh valle ndryshe? Mbi koken tende e mbi zemren tende! Tani gjithcka qe per ty eshte e bute, duhet te behet e forte.

Ekziston nje cmenduri e vjeter, qe quhet e mire dhe e keqe. Udhen e kesaj çmendurie e kane rrahur gjer tani profetet dhe astrologet, dhe prandaj besohej. "Gjithcka eshte e percaktuar nga fati. Ti duhet te besosh, sepse eshte e nevojshme!" Pastaj nuk iu besua me profeteve dhe astrologeve dhe ja perse besohet: Gjithcka eshte e lire. Ti mundesh, sepse do! O lexues mbi yjet e mbi te ardhmen gjer me sot jane bere vetem supozime, pa ditur asgje. Prandaj mbi te miren dhe te keqen nuk mund te behen supozime, pa ditur asgje!

Per te gjithe te shkuaren qe kam pare, me vjen keq se eshte braktisur nga meshira, nga shpirti, nga çmenduria e te gjitha brezave te se ardhmes, qe e kthen gjithcka ne nje ure per veten. Nje tiran i madh mund te vije, nje demon keqberes do ta detyroje te shkuaren, me hir pahir, te behet per te ne nje ure, ne nje sinjal, ne nje hero e ne nje kenge kendezi. Por rreziku dhe keqardhja tjeter qe kam, eshte se mendimi i atij qe vjen nga turma nuk ngrihet mbi mendimin e te urteve, por me i urti i pret rrjedhen kohes. Keshtu e gjithe e shkuara eshte e braktisur, sepse mund te vije nje dite qe turma ta permbyse ne ujin e turbullt tere kohen. Ja pra, perse duhet nje fisnikeri e re, armike e turmes dhe e despotizmit, nje fisnikeri qe mbi tabelat e reja te shkruhet "fisnik". Duhen mjaft fisnike, se prej tyre perbehet fisnikeria. Ose sic thuhet ne nje parabole: "Kjo eshte tamam hyjnore, se ka shume perendi, dhe jo nje zot te vetem!"

Kam kuptuar se te devotshem qe jetojne jashte botes, i thone vetedijes se tyre fjale te ngjashme me keto, pa ligesi e dinakeri, megjithese nuk ka asgje me false e me te keqe ne kete toke "Lereni qe bota te jete bote! Mos ngrini kunder saj as gishtin!"
"Lini ata qe njerezit t'i mbysin, t'i vrasin, t'i rrjepin e t'i helmojne, mos ngrini as gishtin. Keshtu e mesojne ata mohimin e botes."
"Dhe arsyen tende, duhet ta mberthesh prej fyti dhe ta mbytesh".--
I thyeni, i thyeni, lexues, keto tabela te vjetra te njerzve te devotshem!
I beni cope e çike

Ne kthim nga mali i Lunxherise, me kete qetesi mistike në rruget e pluherosura! A te kujtohet, Odeon? Ora me e heshtur, teksa perpiqeshe te ikje larg vetes, atehere te beri te vuaje me pritjen e heshtjen tende, dhe ta ligeshtoi shpirtin pa kurajo. Kjo ishte braktisje" Oh, vetmi, ti atdheu im vetmi. Me ç'gezim e ç'dhembshuri me therret zeri yt. Ne s'e kemi pyetur njeri-tjetrin per asgje, s'jemi ankuar per asgje, se bashku me zemer dhe porta te hapura. Sepse gjithcka eshte tek ti e hapur dhe e qarte, dhe vete oret vrapojne ketu me kembë me te lehta. Koha ecen më me ngadale ne drite sesa ne erresire. Ketu me zbulohet thelbi e fytyra e te gjithave, ketu gjithçka kerkon te marre pamje, te mesoje nga une sesi te shprehet. Por atje lart eshte i kote cdo lloj kuvendimi. Atje lart te harrosh e te shkosh me tej, eshte me e mira urtesi. Kete kam mesuar, Kush deshiron te kuptoje gjithcka qe eshte njerezore, duhet t'i provoje te gjitha. Por per kete duhen duar te pastra. Nuk duhet lejuar, madje as fryma e tyre, sepse jetojne ne mes qelbezimit dhe kuterbimit te tyre te qelbur. Oh, e lumtura vetmi rreth meje! Oh, ere embla! Ah, si thethin ajrin e paster me tere mushkerite kjo heshtje! Oh, si degjon kjo heshtje e bekuar! Por atje poshte te gjithe derdellijne dhe asgje nuk merret vesh. Po ta shpallnim dijen me tingujt e tregtareve e panaireve do t'ua mbysnin me zhurmen e monedhave qe tingellojnë e flasin, por asgje nuk del nga kjo! Ngjiren e therrasin, por kush do akoma te rrije ne cerdhe i heshtur e te ngrohe veze? Derdellijne e derdellijne, por keq e me keq se gjithçka eshte e athet per kohen dhe dhembet.
Andaj ju ftoj te braktisni qellimet meskine te pasurise, andaj ju ftoj te vraponi per ketu lart. Por a jeni valle aq te forte te qendroni me stuhine, ketu ku acari te meson pastertine?

Ne mund te rrosh, si pule me therrime,
A si qen ne plehra duke rremuar!
Ne mund te mos ankohesh per asnje qime,
Dhe kur te vjen te qash, ti te kendosh!
Ne mund te durosh zyrtaret e ketij shteti,
Qe nuk ta varin, po nuk u dhe rryshfet,
Dhe kur behesh keq e po te le shendeti,
Ti prap te thuash: nuk kam nevoje per mjek!
Dhe kur nipit a mbeses tende qe mban ne preher,
Ti plak i thinjur si MBRET,
nuk i blen dot as nje akullore, as nje loder,
Dhe era lotet ne sy po ti tret!
Ne mund te durosh si mali deboren,
Si Luani plagen qe i djeg si furre,
Ti mos u merzit qe askush nuk ta zgjat doren!
Duro miku im duro, sepse ti je Burre.

Dedikuar mbreterve tane.